Ποίημα Από τον συνάδελφο Νικόλαο Κωστέα

Πῆρα ἕνα κομμάτι νύχτα,

τὸ ἔκρυψα σὲ ἕνα φωτεινὸ χαμόγελο

γιὰ νὰ μπορῶ, ποὺ καὶ πού,

νὰ τὸ ἀνασύρω, ὅταν θλίβομαι.

Πῆρα ἕνα κομμάτι φῶς,

τὸ ἔκρυψα στὴν καρδία μου

γιὰ νὰ μπορῶ, ποὺ καὶ πού,

νὰ σκουπίζω τὰ δάκρυά μου,

ὅταν θέλω νὰ μιλήσω

μὲ τὴν ἀλήθεια.

Πῆρα μιὰ δράκα ἀγάπης

καὶ τὴν κρατῶ σφιχτὰ

μέχρι τὰ χείλια μου

νὰ φιλήσουν τὴν μνήμη

τῆς αἰωνιότητας.

Πῆρα ἕνα κομμάτι νύχτα,

πῆρα ἕνα κομμάτι φῶς,

πῆρα μιὰ δράκα ἀγάπης

γιὰ νὰ καθαρίσω τοὺς δρόμους,

ποῦ ὁδηγοῦν στὸ αὔριο.

ΝΙΚΩΣ


===============================================================

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ   ΠΟΛΙΤΗΣ

Ἐμένα μοῦ ἀρέσει ποὺ βγάζουν τὴν μάσκα….

Ἄλλωστε οἱ πολιτικὲς τάσεις ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι δύο, δεξιὰ καὶ ἀριστερά….

Τὸ κέντρο ἄνοιγε καὶ ἔκλεινε, ὅποτε χρειαζόταν τήν πόρτα στὴν δεξιὰ, γιὰ νὰ δείχνει τὸ ἄλλο μασκαρεμένο της πρόσωπο καὶ νὰ συνεχίζει τὸ «θεάρεστο» ἔργο της.

Ὁ καπιταλισμὸς ἔχει ἕνα μόνο στόχο, νὰ ἐκμεταλλεύεται τὸν ἀδύναμο.

Ὁ καπιταλισμὸς ὅταν εἶδε ὅτι μπορεῖ νὰ χάσει τὴν ἐξουσία, τὴν δύναμη νὰ ἀφανίζει τὴν δημοκρατία,  δημιούργησε τὸν ἐθνικοσοσιαλισμὸ μὲ τὰ γνώστα ἀποτελέσματα.

Ἐπειδὴ δὲν  τοῦ βγῆκε, ἄλλαξε κουστούμι καὶ γέννησε μὲ καισαρικὴ τὸν σοσιαλισμὸ καὶ τὴν σοσιαλδημοκρατία.

Πάλι δὲν μπόρεσε νὰ πετύχει τὸν στόχο καὶ μὲ τὴν παγκοσμιοποίηση ὡς θεμέλιο ἔφτιαξε τὴν οἰκονομικὴ κρίση.

Τὰ ὅπλα τέλειωσαν καὶ τὸ γύρισε στὶς παλιὲς καλὲς μεθόδους ποὺ ἔχουν ὡς βάση τὸν φόβο.

Ὄχι τὸν ὁποιονδήποτε φόβο, ἀλλὰ τὸν φόβο ποὺ παραμονεύει παντοῦ καὶ κτυπᾶ ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸ περιμένεις.

Αὐτὸς ὁ φόβος ἔχει ὄνομα.

Λέγεται τρέλα, ἄνθρωποι βόμβες ἐναντίον τῶν πάντων.

Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ «θεωρία τῶν πάντων»

Στὸ τέλος καὶ αὐτὴ ἡ μέθοδος θὰ ἔχει τὴν ἴδια καταλήξη καὶ τότε θὰ βουλιαξει, η δεξιά, στὸ βοῦρκο ποὺ δημιουργεῖ χρόνια τώρα γιὰ τοὺς ταπεινοὺς καὶ τοὺς καταφρονημένους αὐτοῦ τοῦ πλανήτη.

Πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι καὶ παρόντες ὅσοι μπορέσουμε νὰ ἀντέξουμε μέχρι ἐκείνη τὴν ὥρα.

Τὸ πιστεύω, ὅ,τι τὰ ἐγγόνια μου θὰ φτιάξουν καὶ θὰ ζήσουν σὲ ἕνα κόσμο ἀπὸ ἀνθρώπους γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ἕνα κόσμο πολιτῶν ποὺ θὰ ζοῦν ἁρμονικὰ μὲ ὅτι ὑπάρχει στὸ σπίτι μας, τὴν Γῆ, χωρὶς ὁ ἕνας νὰ σπρώχνει τὸν ἄλλο.

Ἄνθρωποι ποὺ θὰ ζοῦν καὶ θὰ παράγουν, γιὰ τὶς φυσιολογικὲς ἀνάγκες τους καὶ ὄχι γιὰ τὰ θέλω τους.

Ἡ δημοκρατία θὰ κερδίσει καὶ θὰ ζήσουμε σὲ ἕνα κόσμο ἰσονομίας, πολιτισμοῦ, ὡς  παγκόσμιοι πολίτες.

Δὲν γνωρίζω ἂν θὰ εἶμαι παρών, ἀλλὰ θὰ ὑπάρχω ὡς μέρος τῶν κυττάρων τους….

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΚΩΣΤΕΑΣ